~Twisted~
de waarheid met een twist
Schaduwspel
Met een schok schrik ik wakker uit onrustige dromen. De pijn trekt tergend door mijn lijf. Mijn blaas duwt dringend in mijn buik. Zuchtend besef ik dat ik er echt uit moet, de trap af naar beneden. Ik duw het warme geruststellende dekbed van mij af en voel hoe de kou mijn spieren nog pijnlijker en stijver maakt. Voorzichtig schuifel ik langs de donkere muur. Angstig kijk ik even naar de vaag verlichte muur, waar de schaduwen tartend een spel spelen. Zoals altijd probeer ik te doen of ik ze niet zie en mijn gedachten hier ver vandaan te sturen. Doodmoe zoek ik steun tegen de donkere muur en hang er even tegenaan in een poging mijn kracht terug te vinden. Het lukt niet, mijn ogen dwalen naar het schaduwspel, mijn gedachten net zo donker en somber als de muur waar ik tegen aan sta. Onmiddellijk reageren de schaduwen, ze weten dat mijn strijd doorbroken is en schieten genadeloos op me af. Ik probeer ze te ontwijken, maar er is geen ontkomen aan. Ik maak me los van de muur en probeer weg te rennen. Maar mijn stijve spieren maken rennen onmogelijk. In de donkere gang, bijna bij het geruststellende licht voel ik ze steeds dichterbij komen. Ik weet dat ik het niet ga redden. Nog maar enkele stappen verwijderd van het veilige licht geef ik de strijd op en blijf staan. Ik voel hoe ik word vastgegrepen, hoe ik geen kant op kan. Geen greep van vingers op mijn huid als door mensenhanden, maar een aanval op mijn diep verborgen ik in dit gekwelde lijf. De schimmen die ik steeds op afstand heb kunnen houden nestelen zich diep van binnen. De wanhoop is de eerste die zich laat spreken, tranen lopen over mijn wangen als ik mijn weg vervolg naar beneden. Jammerend geef ik toe aan de pijn die nu genadeloos toeslaat, niet langer op afstand gehouden door laatste barrières. Beneden aangekomen grijp ik, na een bezoek aan het toilet, met mijn laatste restje vechtlust naar een pijnstiller die ik rillend wegspoel met wat water. Als ik weer vol pijn en wanhoop terug in bed kruip ziet de angst zijn kans schoon en speelt zijn schaduwspel in mijn hoofd. Om zich daarna tevreden te nestelen in de warmte van mijn hart. Niet langer in staat tegenstand te bieden laat ik het over me heen komen. De schimmen hebben nu vrijspel en spelen diep verborgen in mij hun schaduwspel. Totdat uiteindelijk de uitputting toeslaat, de pijnstiller een kansje ziet het spel te doorbreken en ik in een diepe donkere droomloze slaap val.
Ontwakend in het ochtendlicht versterkt door het verzachtende medicijn van de slaap, open ik mijn ogen en kijk de kamer rond. De schaduwen op de muur zijn niet langer beangstigend of onheilspellend door het zachte licht in de kamer. Diep binnenin mij ontwaken de schimmen en komen tevoorschijn uit de verborgen plekjes waar zij genesteld zaten. Klaar voor een nieuw schaduwspel, arrogant overtuigd van een gewonnen strijd. Als eerste schiet de wanhoop weer omhoog, ik voel het in mijn keel. Met herwonnen kracht slik ik de brok in mijn keel strijdlustig weg. Ik sla het dekbed terug, de warmte is nu niet geruststellend meer. Het is heerlijk koel in de kamer, het zonlicht heeft de kille kou verdreven. Ik loop naar het raam en trek het gordijn open. Het licht stroomt naar binnen en de kamer is nu volledig verlicht. De schaduwen op de muren zijn nu slechts duidelijke contouren van de meubels. Buiten speelt het zonlicht met de blaadjes van de boom en de vogels vliegen vrolijk kwetterend van tak naar tak. Van beneden hoor ik hoge kinderstemmetjes in een overeenkomstig gekwetter, met als enig verschil de aanvulling van de veel lagere stem van mijn lief. De angst, zich nog niet volledig bewust van de hervonden kracht, speelt opnieuw een schaduwspel in mijn hoofd, maar ik glimlach en stuur hem weg. Badend in het licht voor het raam stuur ik de schimmen onverbiddelijk weg. Ze verdwijnen ontgoocheld kniezend in de donkere ruimte onder het bed. De pijn laat helaas zijn sporen achter in mijn nog steeds vermoeide lijf. Maar met de hervonden moed en kracht draag ik ze terwijl ik met een glimlach de trap afloop naar beneden.
Ontwakend in het ochtendlicht versterkt door het verzachtende medicijn van de slaap, open ik mijn ogen en kijk de kamer rond. De schaduwen op de muur zijn niet langer beangstigend of onheilspellend door het zachte licht in de kamer. Diep binnenin mij ontwaken de schimmen en komen tevoorschijn uit de verborgen plekjes waar zij genesteld zaten. Klaar voor een nieuw schaduwspel, arrogant overtuigd van een gewonnen strijd. Als eerste schiet de wanhoop weer omhoog, ik voel het in mijn keel. Met herwonnen kracht slik ik de brok in mijn keel strijdlustig weg. Ik sla het dekbed terug, de warmte is nu niet geruststellend meer. Het is heerlijk koel in de kamer, het zonlicht heeft de kille kou verdreven. Ik loop naar het raam en trek het gordijn open. Het licht stroomt naar binnen en de kamer is nu volledig verlicht. De schaduwen op de muren zijn nu slechts duidelijke contouren van de meubels. Buiten speelt het zonlicht met de blaadjes van de boom en de vogels vliegen vrolijk kwetterend van tak naar tak. Van beneden hoor ik hoge kinderstemmetjes in een overeenkomstig gekwetter, met als enig verschil de aanvulling van de veel lagere stem van mijn lief. De angst, zich nog niet volledig bewust van de hervonden kracht, speelt opnieuw een schaduwspel in mijn hoofd, maar ik glimlach en stuur hem weg. Badend in het licht voor het raam stuur ik de schimmen onverbiddelijk weg. Ze verdwijnen ontgoocheld kniezend in de donkere ruimte onder het bed. De pijn laat helaas zijn sporen achter in mijn nog steeds vermoeide lijf. Maar met de hervonden moed en kracht draag ik ze terwijl ik met een glimlach de trap afloop naar beneden.
