~Fictief~

Anyway....

Een verlaten park, volledig wit. De wind waait zacht, maar ijzig koud. Het dikke pak sneeuw verraad hoe lang ze daar al zit. Geen voetstappen in de sneeuw. Onbeweeglijk op het randje van het voetstuk, alsof ze onderdeel is van het kunstwerk erop. Kaarsrecht met haar benen sierlijk over elkaar geslagen, sneeuwvlokken in het lange haar. Haar ogen staren nietsziend in de verte, totdat ze eindelijk ziet waar ze al die tijd op heeft gewacht. Eindelijk is hij bij haar, eindelijk bij elkaar.
“Zonder jou was ik verloren, zonder jou was ik niet compleet”. Haar stem klinkt vreemd ver weg, haar blauwe lippen lijken niet te bewegen. Hij reikt naar haar hand. “Waarom heb je op mij gewacht?”, vraagt ze. Zijn antwoord verwarmt even haar koude hart: “Hoe ze het daar ook noemen, het kan nooit de hemel zijn zonder jou, mijn lief…..”